Friday, July 25, 2014

మానుషం


('కినిగె పత్రిక' లో ప్రచురణ :http://patrika.kinige.com/?p=2653)

రోజూ నేను నడిచి వచ్చే ఈ దారిలో ఆ మూల ఇంట్లోంచి
రాత్రి అయితే చాలు ఒక ఏడుపు వినిపిస్తుంది.
ఎవరినో అడిగితే చెప్పారు.
పైకెళ్ళిపోయిన కొడుకు ఇంక అన్నానికి రాడని ఏడుస్తుందని.
ఆ చెట్టు కింద ఉన్న కాళ్ళూ చేతుల్లేని మనిషి
కంట్లో నలక పడితే ఎలా ఉంటుంది?
చంకలో చిన్న పిల్లాడితో అడుక్కోవటానికి
వచ్చిందో ఆడ మనిషి. ఇదో పెద్ద మాఫియా అని కూడా తెలిసింది.
తోపుడు బండి మీద అరటిపళ్ళు అమ్ముకునేవాడు
ఎందుకో తెలీదు, తనలో తానే మాట్లాడుకుంటూ
ఎవరినో తిట్టుకుంటూ ఇంటికెళ్తున్నాడు.
ఈ సెంటర్లో, చదువు రాని ఒక ముసలాయన కదిలిపోతున్న
బస్సుల మధ్య తను ఎక్కాల్సిన ఆఖరి బస్సు ఉందో లేదో తెలీక
బిక్క మొహమేసుకుని అటూ ఇటూ పరిగెడుతున్నాడు.
ఏం పనిమీద వచ్చాడో, పొద్దుట్నుంచీ ఏమీ తిన్నట్టు కూడా లేదు.
కానీ ఇంత అర్ధ రాత్రి, చలిలో, ఆకలితో నేను ఎవరి కోసమూ ఏమీ చెయ్యలేను.
రేపొద్దున్నే ఆఫీసులో పని అర నిమిషం ఆలస్యమయినా
మా బాసు అగ్గి మీద గుగ్గిలమవుతాడు.
కష్టాలు లేని మనుషులు లేరు. నాతో సహా.
అన్నీ దాటుకుని దారిలో, నేను ఎప్పుడూ తినే హోటల్లోనే సున్నం నీళ్ళు కలిపిన అన్నంతో
అయిదు నిమిషాల్లోనే నా ఆకలిని చంపేసి, గబ గబా నా గదికి చేరుకుని
గట్టిగా తలుపేసేసుకుని హాయిగా పడుకున్నాను.
కానీ అంత చలి లోనూ ఆ ముసలయ్య తాత పడుతున్న ఆయాసపు
వేడి ఊపిరి నా మనసుని బలంగా తాకుతుంది.
ఇంక ఆ ఉక్కపోత భరించలేక బయటికెళ్ళి అతనికి సాయం
చెయ్యాలనిపించి తలుపు తియ్యటానికి ప్రయత్నించాను.
కానీ చలికి బిగుసుకుపోయిన ఈ తలుపు ఎంత ప్రయత్నించినా రాదు.
నా శక్తినంతా ఉపయోగించి లాగినా
తలుపు చెక్కలు రాసుకుంటున్న చప్పుళ్ళు తప్ప తలుపు మాత్రం తెరుచుకోలేదు.
ఇంకేం చెయ్యలేక కొంచెంసేపు విశ్రాంతిగా కూర్చున్నాను.
చిత్రంగా నా చుట్టూ ఉన్న గదుల నుంచి కూడా,
ఎవరికో ఏదో సాయం చెయ్యటం కోసం మధన పడుతూ
ప్రయాసపడుతున్న మనుషుల నిట్టూర్పులతో కూడిన
తెరుచుకోని తలుపుల చప్పుళ్ళే వినిపిస్తున్నాయి.
కొంచెంసేపటికి ఒక తెరుచుకున్న గదిలోంచి
ఒక మనిషి బయటపడి, ఎవరికో చెయ్యాలనుకున్న సాయం చెయ్యటానికి
వడివడిగా పరిగెత్తటం కిటికీలోంచి కనిపించింది.
నేను మళ్ళీ నా ప్రయత్నం మొదలుపెట్టాను.
నాకు తెలుసు. ప్రతీ ఒక్క తలుపూ ఏదో ఒక సమయానికి తెరుచుకోక తప్పదని.