అమ్మ చేతి ముద్ద

('కినిగె పత్రిక' లో ప్రచురణ. :http://patrika.kinige.com/?p=2653)

కడుపు నిండా అన్నం తినేసి ఆడుకోవటానికి
వెళ్ళిపోయి మళ్ళీ వచ్చేసరికి
పొయ్యిలో పిడకల మీద కాల్చిన
చిక్కుడు గింజలు సిద్ధంగా ఉండేయి.


పిట్టలయినా లేవక ముందే లేచి
అబ్బాయిగారి దొడ్లో రాలిపోయిన
తాటిపళ్ళు దొంగతనంగా తెచ్చి
రొట్టె కాల్చి ఇస్తే మళ్ళీ కడుపుకి పండగే.


పరగ ఏరుకొచ్చిన గింజలు
వార్చిన గంజితో లచ్చించారు పెట్టి
అన్నం ముద్ద కలిపి నోట్లో పెడితే
ఒక్క పట్టుకే కుండ ఖాళీ.


చేపలమ్ముకునే వడ్డోళ్ళ చిట్టెమ్మ దగ్గర
గీచి గీచి బేరమాడి కొన్న నాలుగు బొమ్మిడాయిలకి
చింత కాయలడ్డమేసి పులుసెడితే
కూర వాసన నా చేతిని పట్టుకుని వారముండేది.


ఇరవై రూపాయలు పెట్టి కొన్న యాటమాసంలో
ములక్కాడా, మామిడి కాయా వేసి వండితే
తిన్న వెనకాలే నిద్ర ముంచుకొచ్చేసేది.


సుబ్బారాయుడిషష్టి తీర్థం లో
మిషను కుట్టి తెచ్చిన ఐదు రూపాయల్తో
ఖర్జూరం పండు కొని చేతిలో పెడితే
దిష్టి తగలకుండా మీద కప్పిన చీరకొంగు చాటున
గబగబా తినేసినట్టు గుర్తు.


పొరుగింటి సూరమ్మత్త ఇచ్చిన పులిసిపోయిన మజ్జిగ, మజ్జిగ పులుసయిపోయేది.
కొబ్బరి ముక్క కనిపిస్తే కొబ్బరి కోరు తాలింపు.
ఒక్క నిమ్మకాయ దొరికితే నిమ్మకాయ పులిహోర.
మా నల్ల కోడి గుడ్డెడితే నా కడుపులోకే.


పేపర్లోనో, టీవీలోనో ఆకలి గురించీ, పేదరికం గురించీ
ఎక్కడయినా కనపడితే “మేం కాదులే” అని నా నమ్మకం.


ఒక రోజు అమ్మకి ఒంట్లో బాగోపొతే ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్ళాం.
అర్ధాకలితో అన్నేళ్ళూ ఉంటం వల్ల పేగులు అంటుకుపోయాయంట.
మిషను కుట్టీ కుట్టీ మెడ ఎముకలు ఒంగిపోయాయంట.
కనీసం గుడ్డు తిని ఎన్నాళ్ళయిందో ఎముకలు పెళుసయిపోయాయంట.
డాక్టరొచ్చి చెపితే గానీ నాకు తెలీలేదు.
మేమూ పేదోళ్ళమేనని.