జ్వరమంటే ఏంటో తెలీదు చిన్నిగాడికి. కానీ ఈ మధ్యన ఒక్కసారి జ్వరమొస్తే బాగుండుననుకుంటున్నాడు. ఎండకి తప్ప గాలి వానకి ఆగలేని పాతకాలం నాటి మా బళ్ళో లెక్కలు చెయ్యకపోతే ఈత బరికె తీసుకుని ఒళ్ళు చీరేసే భీమేశ్వర్రావు మాస్టారికి భయపడి బడి ఎగ్గొట్టటానికి కాదు. చిన్నిగాడికి ఒక్క లెక్క చెపితే చాలు ఎటునుంచి ఎటు ఇచ్చినా దాన్ని బట్టి పది లెక్కలు సొంతంగా చేసెయ్యగలడు. పోనీ అందరిలాగా ఇంగ్లీషు పాఠాలంటే అసలు భయమే లేదు. చెప్పిన మాట వినకుండా లెక్కలేనితనంగా తిరిగే వాడూ కాదు. బడి ఎగ్గొట్టి బలాదూరుగా తిరుగుదామనేవాడూ కాదు. అయినా ఒక్కసారి జ్వరమొస్తే బాగుండుననుకుంటున్నాడు. ఆ వచ్చిన జ్వరం పది రోజులయినా తగ్గకూడదు. నూట రెండు పైనే రావాలి. పోనీ చీకటితోనే నిద్ర లేపేసి వాడినీ, వాడి అన్నయ్యనీ పొలం తీసుకెళ్ళి బుల్లియ్యగారి ట్రాక్టరు దున్నేసి వెళ్ళిపోయిన వాళ్ళ అరెకరం పొలం గట్టులంకలు వేశాక, గట్టు మీద మడ దొక్కిన తాటాకులు మోపు కట్టి నెత్తి మీదకెత్తి "ఈ వయసునుంచే కష్ట పడి పని చెయ్యటం నేర్చుకోపోతే రేపొద్దున్న ఎలా బతుకుతార్రా ? ఈ మోపులు తీసుకెళ్ళి మన ఎర్ర గేదిని కట్టేసిన గుంజ పక్కన పడేసి బళ్ళోకెళ్ళిపోండి. నేను తాటి కమ్మలు నార తీసుకుని వస్తాను." అని పనికి బధ్ధకిస్తే కళ్ళెర్ర చేసే వాళ్ళ నాన్నకి భయపడి పని ఎగ్గొట్టటానికి కాదు జ్వరం రావాలనుకోవటం. చిన్నిగాడు పనికి బధ్ధకించే రకం కాదు. అయినా ఒక్క సారి జ్వరమొస్తే చాలు వాడికి ఏనుగెక్కినంత సంతోషం.
మొన్న చిన్నిగాడి స్నేహితుడు మీసాల నారాయణ రావు గారి బాలాజీ గాడికి జ్వరమొస్తే ఇంక వాడికి రాజభోగమే. జ్వరం తగ్గే వరకూ వాడు ఆడింది ఆట పాడింది పాట. ఆ పది రోజులూ వాడు ఏం చేసినా పల్లెత్తు మాట అనలేదు వాడి ఇంట్లో వాళ్ళెవరూ. మందు బిళ్ళ వేసుకునేటప్పుడు చేతిలోనుంచి మంచి నీళ్ళ గాజు గ్లాసు కింద పడి పగిలిపోయినా ఎవరూ తిట్టలేదు. పైగా గాజు ముక్కలు ఎగిరి పడి ఎక్కడయినా దెబ్బ తగిలిందా అని దగ్గరకు తీసుకుని ఒళ్ళంతా తడిమి తడిమి చూసింది వాళ్ళమ్మ. అదే జ్వరం లేకపోయి నప్పుడు పొరపాటున గ్లాసు పగలగొడితే బడిత పూజ మొదలెట్టి వాడిని బొంగరం తిప్పినట్టు తిప్పేవాళ్ళు. ఆ జ్వరం ఉన్నన్ని రోజులూ రోజూ తినే మామూలు అన్నం ముట్టుకోలేదు వాడు. వాడి నోటికి ఏది హితంగా ఉంటే అదే తెచ్చి పెట్టేవాళ్ళు. ఎండు ద్రాక్షలు, నారింజలూ, పళ్ళ రసాలు ఇంకా బోలెడు ఫలహారాలు. తాగటానికి గ్లూకోజులు, కొబ్బరి బొండాం నీళ్ళు, ఇంకా వేడివేడి పాలల్లో కోమటి తాతగారి కొట్లోంచి కొనుక్కొచ్చిన బన్ను రొట్టె ముక్కలు వేసి చెంచా తో నోట్లో పెడుతుంటే మహారాజు లాగ తినేవాడు. అదే జ్వరం గిరం లేకపోతే "నోరు మూసుకుని పెట్టింది తిను, లేకపోతే తీసుకెళ్ళి పోలీసోళ్ళ దగ్గర వదిలేస్తాను" అనేది బాలాజి గాడి వాళ్ళమ్మ. పోలీసుని ఎప్పుడూ చూడకపోయినా ఆ పేరు చెపితే మాత్రం చాలా భయం వాడికి. పోలీసోడు వస్తున్నాడని సరదాగా ఎవరయినా అన్నా వెళ్ళి మంచం కింద దాక్కుండిపోతాడు. జ్వరం తగ్గాక కూడా నెల దాకా రాజ భోగమే వాడికి. నీరసం తగ్గి మళ్ళీ బలం పుంజుకునే వరకూ గణపవరం బస్టాండు దగ్గర మాంసం కొట్టు నుంచి వేట మాంసం స్పెషలుగా ఖైమా కొట్టించి తీసుకొచ్చి పెట్టేవాళ్ళు. ఇంకా రోజూ గుడ్డు. అప్పుడప్పుడూ శ్రీరాములు తాత వాళ్ళ ఇంట్లో టీవీ చూడటానికి వెళ్ళినప్పుడు అందులో చూపించే హార్లిక్సు కొని పాలూను. అంత మంచి జ్వరం నాకూ ఒక్కసారి వస్తే బాగుండుననుకుంటున్నాడు చిన్నిగాడు.
మొన్నటికి మొన్న చిన్నిగాడి వాళ్ళన్నయ్యకీ వచ్చింది అలాంటి జ్వరమే. అప్పుడూ అంతే వాళ్ళన్నయ్యకూ మళ్ళీ రాజ భోగమే. తనకి రావాల్సిన జ్వరం వాళ్ళన్నయ్య బలవంతంగా లాగేసుకున్నట్టనిపించింది చిన్నిగాడికి. అంత అదృష్టం తనకి పట్టనందుకు చాలా బాధ పడ్డాడు. ఎప్పుడూ ఏదో పని చేసుకుంటూ క్షణం తీరిక లేకుండా ఉండే వాళ్ళమ్మ ఆ పది రోజులూ మాత్రం అన్నయ్యనే అంటిపెట్టుకునే ఉండేది. ఒళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని తల మీద చెయ్యేసి వేడి తగిలినప్పుడల్లా చల్లని తడి గుడ్డ మళ్ళీ మళ్ళీ వేసి తీస్తూ ఉండేది. అన్నయ్యకి నోరు చేదుగా ఉందంటే అందరితోనూ ఊరుకునే దెబ్బలాటలు పెట్టుకుని ఊళ్ళో అందరూ భయపడే చీలి లక్ష్మి వాళ్ళ దొడ్లో ఎవరూ చూడకుండా రెండు నారింజ కాయలు కోసుకొచ్చి అప్పుడప్పుడూ ఒక్కో తొనా తీసిచ్చి చప్పరించమనేది. ఇవన్నీ చూశాక చిన్ని గాడికి జ్వరం మీద ఇష్టం ఇంకా ఎక్కువయ్యిపోయింది. ఆరెంపీ డాక్టరు రవి కుమార్ గారొచ్చి ఇంజెక్షను చేసేటప్పుడు అన్నయ్యని ఒళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుని వాడు ఏడుస్తుంటే "ఏం లేదు. భయం లేదు" అని ఊరుకోబెట్టేది. చిన్ని గాడి అన్నయ్యకి సూది మందంటే చాలా భయం. చిన్ని గాడికి మాత్రం ఆ భయం లేదు. ఒక్కసారి జ్వరమొస్తే చాలు. ఎన్ని సూది మందులిచ్చినా లెక్క చేసే పనే లేదు. చిన్ని గాడు అంత పిరికోడు కాదు. వాడికి చాలా ధైర్యం ఎక్కువ. ఇదివరకోసారి స్నేహితులతో మాటా మాటా వచ్చి పందెం వేసుకుని రాత్రిళ్ళు దెయ్యాలతో పాటు పాములూ, తేళ్ళు కూడా ఉంటాయని అందరూ చెప్పుకునే ముళ్ళపొదలున్న ఊర చెరువు గట్టు చుట్టూ చీకట్లో ధైర్యం గా ఒక చుట్టు తిరిగి వచ్చాడు. వాడికి ఈ సూది మందు మంచి నీళ్ళు తాగినట్టు. పైగా ఆ సూదిని శుభ్రం చెయ్యటానికి డాక్టరు గారు మరిగే మరిగే నీళ్ళు తెప్పించుకుని అందులో ముంచి సిరంజి నిండా నీళ్ళు పైకి లాగి గాల్లోకి సుయ్యిమని వదుల్తుంటే భలే ఉండేది. ఆడుకోవటానికి అలాంటిదే పాత సిరంజి ఒకటి ఇచ్చారు డాక్టరు గారు. అది చూసినప్పుడల్లా "నాకు జ్వరం ఎప్పుడొస్తుందా" అని అనుకునేవాడు చిన్నిగాడు. పైగా అడిగితే "జ్వరం తగ్గడానికి మందులున్నాయి గానీ రావటానికి మందులు ఉండవ"న్నారు.
ఒక్కోసారి ఇంట్లో ఎవరికయినా జ్వరమొస్తే ఆ ఇంట్లో మిగతా వాళ్ళకి కూడా వస్తుందని చిన్ని గాడికి కూడా జ్వరమొస్తుందేమో అని భయపడి పోయింది వాళ్ళమ్మ. వాళ్ళన్నయ్యకి తగ్గిపోయింది గానీ వాడికి మాత్రం జ్వరం రాలేదు. ఉల్లిపాయలు చంకలో పెట్టుకుంటే జ్వరమొస్తుందని తెలుసు గానీ అలాంటి ఆషామాషీ జ్వరం పనికిరాదు. డాక్టరు నిజంగా సూది మందు ఇవ్వాలి. సూది మందుకు భయపడుతున్నట్టు చిన్నిగాడు ఏడవాలి. అప్పుడు వాళ్ళమ్మా, నాన్నా ఊరుకోబెట్టి గారం చెయ్యాలి. ఆ పది రోజులూ అందరూ వాడి గురించే పట్టించుకోవాలి. అందరూ చిన్నిగాడి జ్వరం గురించే మాట్లాడుకోవాలి. వాళ్ళ మేనత్తకి తెలిస్తే ఊరు నుంచి బస్సెక్కి ఆఘమేఘాల మీద వచ్చేస్తుంది వాళ్ళన్నయ్యని చూడటానికి వచ్చినట్టే. వస్తొ వస్తూ తనకి ఇష్టమయిన ఖర్జూరాలు కూడా తెస్తుంది. పెద్దమ్మకి తెలిస్తే జీళ్ళూ, తాటి తాండ్రా, రేగు పళ్ళ వడియాలూ కూడా తెస్తుంది జ్వరం తగ్గాక తినమని. కానీ ఈ వెధవ జ్వరం ఇప్పట్లో వచ్చే సూచనలు మాత్రం కనిపించట్లేదు చిన్నిగాడికి.
అక్కడికీ ఊర చెరువులో పొద్దున్నుంచీ సాయంత్రం దాకా ములుగీత కొట్టాడు. రాలేదు. పని ఉన్నా లేక పోయినా కొమ్మర పొలం పది సార్లు తిరిగాడు. కాళ్ళు నొప్పులొచ్చి జ్వరం వస్తుందేమో అని. రాలేదు. కావాలని వర్షం లో తడుచుకుంటూ పంట కాలువ లో మట్టగుడసలు పట్టాడు. రాలేదు. కానీ వాడితో పాటే చేపలు పట్టిన జొన్నల సత్తి మావయ్యకి వచ్చింది. వాడేమో "ఛీ, వెధవ జ్వరం. మంచి పని రోజుల్లో వచ్చింది." అని తిట్టుకునేవాడు. వాళ్ళ ముసలయ్య తాతేమో "మనిషయ్యాక రొంప, జ్వరం రాకుండా ఎలా ఉంటాయి రా, అయినా ఇవి వస్తేనే కదా మనం రాయో, రప్పో కాకుండా మనుషులమని తెలిసేది" అని చమత్కారంగా మాట్లాడేడు. ఏంటో ఈ పిసినారి జ్వరం కావాలనుకున్న వాళ్ళకి మాత్రం రావట్లేదు అనుకున్నాడు. కానీ ముసలయ్య తాత మాటలు బట్టి తనకి కూడ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు జ్వరం వచ్చి తీరుతుందని నమ్మకం కలిగింది చిన్నిగాడికి. అలా జ్వరం వచ్చిన రోజు వాడికి ఆనందమే, రాజభోగమే కానీ తొందరగా వస్తే బాగుండును. పెద్దయ్యాక వస్తే ఇంత ఆనందం ఉండదని అర్ధమయ్యింది సత్తి మావయ్య మాటలు బట్టి చిన్ని గాడికి. అందుకే ఆ వచ్చేదేదో తొందరగా వస్తే బాగుండును అనుకుంటున్నాడు.
అలా జ్వరం గురించి ఆలోచిస్తూనే బళ్ళోకి వెళ్తున్నాడు. వస్తున్నాడు. పాఠాలు వింటున్నాడు. చాలా రోజులు గడిచిపోయాయి గానీ చిన్నిగాడికి జ్వరం రాలేదు. అలా బళ్ళో పాఠం వింటుండగానే ఒక రోజు తరగతిలో పాత గోడ కూలి మీద పడి వాడి తలకి పెద్ద డెబ్బ తగిలింది. వెంటనే పెద్దాసుపత్రికి తీసుకెళ్తే ఇంకో ఇరవై నాలుగ్గంటలు గడిస్తే గానీ ఏ విషయం చెప్పలేమన్నారు. అప్పుడూ ఆసుపత్రి మంచం మీద కూడా అడిగాడు వాళ్ళమ్మని "ఇప్పుడు నాకు జ్వరమొస్తుందా?" అని. జ్వరం రావటానికి అసలు మనిషంటూ ఉండాలి కదా. పట్టుమని పన్నెండేళ్ళు కూడా లేని చిన్ని గాడికి అదే ఆఖరి మాట.
చిన్నిగాడు బతికుండగా జ్వరం రాలేదు గానీ, వాడు చనిపోయాక కానీ రాలేదు, మా ఊళ్ళో బడికి బాగుపడే రోజులు.
(బడిలో గోడ కూలి చనిపోయిన నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు చిన్నిగాడికి ఇది అంకితం.)
మొన్న చిన్నిగాడి స్నేహితుడు మీసాల నారాయణ రావు గారి బాలాజీ గాడికి జ్వరమొస్తే ఇంక వాడికి రాజభోగమే. జ్వరం తగ్గే వరకూ వాడు ఆడింది ఆట పాడింది పాట. ఆ పది రోజులూ వాడు ఏం చేసినా పల్లెత్తు మాట అనలేదు వాడి ఇంట్లో వాళ్ళెవరూ. మందు బిళ్ళ వేసుకునేటప్పుడు చేతిలోనుంచి మంచి నీళ్ళ గాజు గ్లాసు కింద పడి పగిలిపోయినా ఎవరూ తిట్టలేదు. పైగా గాజు ముక్కలు ఎగిరి పడి ఎక్కడయినా దెబ్బ తగిలిందా అని దగ్గరకు తీసుకుని ఒళ్ళంతా తడిమి తడిమి చూసింది వాళ్ళమ్మ. అదే జ్వరం లేకపోయి నప్పుడు పొరపాటున గ్లాసు పగలగొడితే బడిత పూజ మొదలెట్టి వాడిని బొంగరం తిప్పినట్టు తిప్పేవాళ్ళు. ఆ జ్వరం ఉన్నన్ని రోజులూ రోజూ తినే మామూలు అన్నం ముట్టుకోలేదు వాడు. వాడి నోటికి ఏది హితంగా ఉంటే అదే తెచ్చి పెట్టేవాళ్ళు. ఎండు ద్రాక్షలు, నారింజలూ, పళ్ళ రసాలు ఇంకా బోలెడు ఫలహారాలు. తాగటానికి గ్లూకోజులు, కొబ్బరి బొండాం నీళ్ళు, ఇంకా వేడివేడి పాలల్లో కోమటి తాతగారి కొట్లోంచి కొనుక్కొచ్చిన బన్ను రొట్టె ముక్కలు వేసి చెంచా తో నోట్లో పెడుతుంటే మహారాజు లాగ తినేవాడు. అదే జ్వరం గిరం లేకపోతే "నోరు మూసుకుని పెట్టింది తిను, లేకపోతే తీసుకెళ్ళి పోలీసోళ్ళ దగ్గర వదిలేస్తాను" అనేది బాలాజి గాడి వాళ్ళమ్మ. పోలీసుని ఎప్పుడూ చూడకపోయినా ఆ పేరు చెపితే మాత్రం చాలా భయం వాడికి. పోలీసోడు వస్తున్నాడని సరదాగా ఎవరయినా అన్నా వెళ్ళి మంచం కింద దాక్కుండిపోతాడు. జ్వరం తగ్గాక కూడా నెల దాకా రాజ భోగమే వాడికి. నీరసం తగ్గి మళ్ళీ బలం పుంజుకునే వరకూ గణపవరం బస్టాండు దగ్గర మాంసం కొట్టు నుంచి వేట మాంసం స్పెషలుగా ఖైమా కొట్టించి తీసుకొచ్చి పెట్టేవాళ్ళు. ఇంకా రోజూ గుడ్డు. అప్పుడప్పుడూ శ్రీరాములు తాత వాళ్ళ ఇంట్లో టీవీ చూడటానికి వెళ్ళినప్పుడు అందులో చూపించే హార్లిక్సు కొని పాలూను. అంత మంచి జ్వరం నాకూ ఒక్కసారి వస్తే బాగుండుననుకుంటున్నాడు చిన్నిగాడు.
మొన్నటికి మొన్న చిన్నిగాడి వాళ్ళన్నయ్యకీ వచ్చింది అలాంటి జ్వరమే. అప్పుడూ అంతే వాళ్ళన్నయ్యకూ మళ్ళీ రాజ భోగమే. తనకి రావాల్సిన జ్వరం వాళ్ళన్నయ్య బలవంతంగా లాగేసుకున్నట్టనిపించింది చిన్నిగాడికి. అంత అదృష్టం తనకి పట్టనందుకు చాలా బాధ పడ్డాడు. ఎప్పుడూ ఏదో పని చేసుకుంటూ క్షణం తీరిక లేకుండా ఉండే వాళ్ళమ్మ ఆ పది రోజులూ మాత్రం అన్నయ్యనే అంటిపెట్టుకునే ఉండేది. ఒళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని తల మీద చెయ్యేసి వేడి తగిలినప్పుడల్లా చల్లని తడి గుడ్డ మళ్ళీ మళ్ళీ వేసి తీస్తూ ఉండేది. అన్నయ్యకి నోరు చేదుగా ఉందంటే అందరితోనూ ఊరుకునే దెబ్బలాటలు పెట్టుకుని ఊళ్ళో అందరూ భయపడే చీలి లక్ష్మి వాళ్ళ దొడ్లో ఎవరూ చూడకుండా రెండు నారింజ కాయలు కోసుకొచ్చి అప్పుడప్పుడూ ఒక్కో తొనా తీసిచ్చి చప్పరించమనేది. ఇవన్నీ చూశాక చిన్ని గాడికి జ్వరం మీద ఇష్టం ఇంకా ఎక్కువయ్యిపోయింది. ఆరెంపీ డాక్టరు రవి కుమార్ గారొచ్చి ఇంజెక్షను చేసేటప్పుడు అన్నయ్యని ఒళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుని వాడు ఏడుస్తుంటే "ఏం లేదు. భయం లేదు" అని ఊరుకోబెట్టేది. చిన్ని గాడి అన్నయ్యకి సూది మందంటే చాలా భయం. చిన్ని గాడికి మాత్రం ఆ భయం లేదు. ఒక్కసారి జ్వరమొస్తే చాలు. ఎన్ని సూది మందులిచ్చినా లెక్క చేసే పనే లేదు. చిన్ని గాడు అంత పిరికోడు కాదు. వాడికి చాలా ధైర్యం ఎక్కువ. ఇదివరకోసారి స్నేహితులతో మాటా మాటా వచ్చి పందెం వేసుకుని రాత్రిళ్ళు దెయ్యాలతో పాటు పాములూ, తేళ్ళు కూడా ఉంటాయని అందరూ చెప్పుకునే ముళ్ళపొదలున్న ఊర చెరువు గట్టు చుట్టూ చీకట్లో ధైర్యం గా ఒక చుట్టు తిరిగి వచ్చాడు. వాడికి ఈ సూది మందు మంచి నీళ్ళు తాగినట్టు. పైగా ఆ సూదిని శుభ్రం చెయ్యటానికి డాక్టరు గారు మరిగే మరిగే నీళ్ళు తెప్పించుకుని అందులో ముంచి సిరంజి నిండా నీళ్ళు పైకి లాగి గాల్లోకి సుయ్యిమని వదుల్తుంటే భలే ఉండేది. ఆడుకోవటానికి అలాంటిదే పాత సిరంజి ఒకటి ఇచ్చారు డాక్టరు గారు. అది చూసినప్పుడల్లా "నాకు జ్వరం ఎప్పుడొస్తుందా" అని అనుకునేవాడు చిన్నిగాడు. పైగా అడిగితే "జ్వరం తగ్గడానికి మందులున్నాయి గానీ రావటానికి మందులు ఉండవ"న్నారు.
ఒక్కోసారి ఇంట్లో ఎవరికయినా జ్వరమొస్తే ఆ ఇంట్లో మిగతా వాళ్ళకి కూడా వస్తుందని చిన్ని గాడికి కూడా జ్వరమొస్తుందేమో అని భయపడి పోయింది వాళ్ళమ్మ. వాళ్ళన్నయ్యకి తగ్గిపోయింది గానీ వాడికి మాత్రం జ్వరం రాలేదు. ఉల్లిపాయలు చంకలో పెట్టుకుంటే జ్వరమొస్తుందని తెలుసు గానీ అలాంటి ఆషామాషీ జ్వరం పనికిరాదు. డాక్టరు నిజంగా సూది మందు ఇవ్వాలి. సూది మందుకు భయపడుతున్నట్టు చిన్నిగాడు ఏడవాలి. అప్పుడు వాళ్ళమ్మా, నాన్నా ఊరుకోబెట్టి గారం చెయ్యాలి. ఆ పది రోజులూ అందరూ వాడి గురించే పట్టించుకోవాలి. అందరూ చిన్నిగాడి జ్వరం గురించే మాట్లాడుకోవాలి. వాళ్ళ మేనత్తకి తెలిస్తే ఊరు నుంచి బస్సెక్కి ఆఘమేఘాల మీద వచ్చేస్తుంది వాళ్ళన్నయ్యని చూడటానికి వచ్చినట్టే. వస్తొ వస్తూ తనకి ఇష్టమయిన ఖర్జూరాలు కూడా తెస్తుంది. పెద్దమ్మకి తెలిస్తే జీళ్ళూ, తాటి తాండ్రా, రేగు పళ్ళ వడియాలూ కూడా తెస్తుంది జ్వరం తగ్గాక తినమని. కానీ ఈ వెధవ జ్వరం ఇప్పట్లో వచ్చే సూచనలు మాత్రం కనిపించట్లేదు చిన్నిగాడికి.
అక్కడికీ ఊర చెరువులో పొద్దున్నుంచీ సాయంత్రం దాకా ములుగీత కొట్టాడు. రాలేదు. పని ఉన్నా లేక పోయినా కొమ్మర పొలం పది సార్లు తిరిగాడు. కాళ్ళు నొప్పులొచ్చి జ్వరం వస్తుందేమో అని. రాలేదు. కావాలని వర్షం లో తడుచుకుంటూ పంట కాలువ లో మట్టగుడసలు పట్టాడు. రాలేదు. కానీ వాడితో పాటే చేపలు పట్టిన జొన్నల సత్తి మావయ్యకి వచ్చింది. వాడేమో "ఛీ, వెధవ జ్వరం. మంచి పని రోజుల్లో వచ్చింది." అని తిట్టుకునేవాడు. వాళ్ళ ముసలయ్య తాతేమో "మనిషయ్యాక రొంప, జ్వరం రాకుండా ఎలా ఉంటాయి రా, అయినా ఇవి వస్తేనే కదా మనం రాయో, రప్పో కాకుండా మనుషులమని తెలిసేది" అని చమత్కారంగా మాట్లాడేడు. ఏంటో ఈ పిసినారి జ్వరం కావాలనుకున్న వాళ్ళకి మాత్రం రావట్లేదు అనుకున్నాడు. కానీ ముసలయ్య తాత మాటలు బట్టి తనకి కూడ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు జ్వరం వచ్చి తీరుతుందని నమ్మకం కలిగింది చిన్నిగాడికి. అలా జ్వరం వచ్చిన రోజు వాడికి ఆనందమే, రాజభోగమే కానీ తొందరగా వస్తే బాగుండును. పెద్దయ్యాక వస్తే ఇంత ఆనందం ఉండదని అర్ధమయ్యింది సత్తి మావయ్య మాటలు బట్టి చిన్ని గాడికి. అందుకే ఆ వచ్చేదేదో తొందరగా వస్తే బాగుండును అనుకుంటున్నాడు.
అలా జ్వరం గురించి ఆలోచిస్తూనే బళ్ళోకి వెళ్తున్నాడు. వస్తున్నాడు. పాఠాలు వింటున్నాడు. చాలా రోజులు గడిచిపోయాయి గానీ చిన్నిగాడికి జ్వరం రాలేదు. అలా బళ్ళో పాఠం వింటుండగానే ఒక రోజు తరగతిలో పాత గోడ కూలి మీద పడి వాడి తలకి పెద్ద డెబ్బ తగిలింది. వెంటనే పెద్దాసుపత్రికి తీసుకెళ్తే ఇంకో ఇరవై నాలుగ్గంటలు గడిస్తే గానీ ఏ విషయం చెప్పలేమన్నారు. అప్పుడూ ఆసుపత్రి మంచం మీద కూడా అడిగాడు వాళ్ళమ్మని "ఇప్పుడు నాకు జ్వరమొస్తుందా?" అని. జ్వరం రావటానికి అసలు మనిషంటూ ఉండాలి కదా. పట్టుమని పన్నెండేళ్ళు కూడా లేని చిన్ని గాడికి అదే ఆఖరి మాట.
చిన్నిగాడు బతికుండగా జ్వరం రాలేదు గానీ, వాడు చనిపోయాక కానీ రాలేదు, మా ఊళ్ళో బడికి బాగుపడే రోజులు.
(బడిలో గోడ కూలి చనిపోయిన నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు చిన్నిగాడికి ఇది అంకితం.)
No comments:
Post a Comment